Skip to main content

#Vetlam

Een in vlotte stijl en met veel humor beschreven avontuur. De hoofdpersoon maakt misbruik van een situatie, maar na allerlei verwikkelingen loopt het uiteindelijk goed af. Een heerlijk mannenboek voor iedere 25+ er.

Jonathan Vrijvogel noemt zichzelf auteur, maar hij heeft nog nooit een boek geschreven. Hij verdient wat door de royalties van een licentie van een ooit geschreven tekst. Hij verdoet zijn dagen met hangen, lol trappen en spullen bestellen via TelSell. Op een dag wordt zijn saaie leventje opgeschrikt als iemand anders een boek uitbrengt onder zijn naam.

Jonathan besluit het boek te claimen en gaat op promotietoer. De signeersessies en optredens in tv-shows gaan hem goed af. Maar dan maakt de uitgever bekend dat de échte schrijver zal spreken tijdens het Boekenbal.

Een verfrissend boek met bestsellerpotentie

Dit boek gaat over het boek zelf. Als #vetlam verschijnt, is het een grote schok voor Abcoudenaar Jonathan Vrijvogel. Hij wilde zelf ooit doorbreken als auteur, maar nu is iemand hem voor. Door een samenloop van omstandigheden breekt hij en besluit zich voor te gaan doen als de schrijver.

Dit boek is een sneltrein, waarin overtuigend wordt neergezet hoe Jonathan de talkshows plat legt, betrapt wordt als hij met Herman den Blijker in een flesje cola staat te plassen en hoe een regering valt door zijn toedoen.

Jonathan is een soort antiheld zonder het zelf goed te beseffen, maar tegelijkertijd zet hij een soort Forest Gump neer die de geschiedenis verandert. De mannenhumor van Jonathan en zijn twee beste vrienden maken het tot een hilarisch avontuur. Met een ontroerend einde.

Enkele willekeurig  geselecteerde tekstfragmenten

Jonathan gooide het lege blikje in de keuken, ergens tussen de prullenbak en het kookeiland. Het kletterde op de grond. Het is water met aspartaam en citroenzuur, waarom drink ik niet gewoon Spa Rood, dacht Jonathan en hij pakte zijn BlackBerry. “Hoe leuker de avond, hoe zwarter het gat”, tweette hij. Hij klikte op zijn eigen naam en las de bio die hij in een brallerige bui had geschreven: “Auteur en tekstschrijver – je hebt mijn slogans in je hoofd! #abcoude”. Jonathan had nog nooit een boek uitgegeven. Hij zat sinds twee weken op Twitter.

Het was zaterdag en ze waren met Dirks fluisterboot aan het varen richting het Abcoudermeer. Het was niet echt Dirks boot, maar hij had hem te leen gekregen van zijn schoonvader. In ruil had hij de boot geschuurd en geverfd. Het oude, oranje sloepje was bijna net zo oud als Dirk zelf. Elke laag verf vertelde een verhaal over vergeten tijden. Jonathan lag op een zitkussen en zat tegen de vaarrichting in. Dirk en Robin zaten achterin de boot. Dirk bediende de knuppel van het motortje dat hen tergend langzaam over de Angstel duwde. Robin zat naast hem met een blikje Hefe Weissbier van de Lidl. Het was te koud om te varen en te koud om witbier te drinken. Maar Dirk wilde altijd varen in zijn boot en de Lidl had geen bockbier.

“Robin, heb je de batterij opgeladen?” Dirk was merkbaar nerveus. Vandaag zou het gaan gebeuren. Ze zouden een grappig filmpje gaan maken in de hoop een hit te worden op Youtube. Drie kerels van bijna veertig zaten als uitgelaten jongetjes in de trein. Robin droeg een tas met filmapparatuur. Hij was editor bij een grote speler op de Nederlandse markt. In Abcoude wonen drie groepen mensen: pensionado’s, artsen en mediamensen. En natuurlijk nog allerlei randfiguren, maar dit zijn de drie grootste groepen. Jonathan had een tasje bij zich met wat attributen en Dirk droeg een koelbox. Jonathans telefoon rinkelde. Een 0294 nummer, dus uit Abcoude.

Toch zag Jonathan hoe de gulzige minister een hap nam van een broodje dat in een servet gewikkeld was. Hij had dat broodje kennelijk al eerder gepakt, maar was nog niet toegekomen aan deze bescheiden vorm van avondeten. De minister begon aan zijn tweede flinke hap en liep plots rood aan. Het leek alsof hij geen adem meer kreeg. Hij wilde hoesten maar het leek hem niet te lukken. Hij legde het broodje terug op tafel en greep naar het glas water dat voor hem stond. Jonathan meende filet americain te zien in het zwakke studiolicht.

Bestel het boek #Vetlam bij je favoriete online boekwinkel

Hieronder de eerste pagina’s van het epub in een pdf. Een pdf heeft een vaste opmaak. De layout van de te bestellen epub is afhankelijk van de persoonlijke instellingen van de gebruikte ereader.

“We staan hier voor het politiebureau in Wijk C, Utrecht, waar zometeen topcrimineel Sander van der V. wordt vrijgelaten. Hij heeft maar liefst 14 jaar gezeten voor de moord op twee studentes die indertijd veel stof deed opwaaien. Sander heeft gevraagd om een nieuwe identiteit en wenst in het geheim de maatschappij te betreden. Wij hebben echter uit anonieme bron vernomen dat vandaag de dag is.”

“Wat je doet is: je richt een stichting op en die stichting registreert een collectief merk. Dat is een simpel mailtje naar het Benelux Merkenbureau. Kost je een investering van zo’n € 400 voor tien jaar. Vervolgens teken je een overeenkomst tussen jouw stichting en jouw eenmanszaak dat je bedrijf het keurmerk in licentie mag uitreiken en klaar is Kees. Iedereen die hapt, betaalt jouw eenmanszaak en jij draagt een symbolisch bedrag af aan de stichting. Waar jij voorzitter van bent.”

De opmerking van de jongen was schattig, maar niet bijzonder. Jonathan wist nog wel hoe leuk hij het als kind vond om een fles kapot te gooien in de glasbak. Je liet een fles niet schuiven, maar gaf hem zo hard mogelijk een duw naar beneden. Des te harder was de knal. Wat Jonathan zo intrigeerde aan de opmerking van het jongetje was de dubbele betekenis. Jonathan had nog voordat hij de Albert Heijn bereikte, een heel verhaal verzonnen rond die ene opmerking.